‘Toen ik het scenario las dat Véronique een miskraam zou krijgen en het buitenechtelijk kindje met Benny niet ging houden, dacht ik ‘Oei!’ Het was Véroniques baby van de laatste kans, hé. Maar goed. Dat ik zelf geen kinderen kan krijgen, maakte het niet zwaarder om te spelen.’

Sandrine (42) gaf haar eigen kinderwens echter niet zonder slag of stoot op. Ze is nog altijd samen met Hans, sinds vier jaar gelukkig getrouwd. Sinds haar 27ste probeerde het koppel een kindje te krijgen. ‘Maar na een jaar proberen merkten we dat het niet zo gemakkelijk lukte. We lieten ons testen en de gynaecoloog stelde toen vruchtbaarheidsbehandelingen voor. Maar ’t liep telkens fout, elke keer opnieuw bleek de behandeling niet aan te slaan. We hebben kunstmatige inseminatie geprobeerd, in-vitrofertilisatie. En dan was er nog een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Wat levensbedreigend kan zijn, ik moest onmiddellijk geopereerd worden.’

'Het verdriet kwam in golven'

Toen ze 37 werd, gaf Sandrine haar kinderwens definitief op. ‘Hans en ik hebben een héél zwaar parcours afgelegd. Het was een heel proces, met veel treurige en pijnlijke momenten. Dat verdriet kwam in golven. Soms dacht ik: ‘Ik ben er over’. Maar dan kreeg ik ineens weer hoop. En elke keer als een vriendin een baby kreeg, begon ik opnieuw te verlangen. Intussen zijn er geen vriendinnen meer die moeder worden. Dat heeft geholpen bij mijn verwerkingsproces. En ik moést wel accepteren dat ik nooit moeder zou worden, want adoptie zag ik niet zitten. Ik wilde enkel een kind van Hans en mij.’

Nu heeft Sandrine vrede met haar kinderloze lot. ‘Je hoort dikwijls dat een vrouw zich pas écht vrouw voelt als ze een kindje heeft gekregen. Welnu, ik voel me op en top vrouw hoor. En verder: geen kind hebben, dat heeft zo z’n voordelen. En wat ik nog wil zeggen: naar een kind verlangen dat er maar niet komt, dat is zeer pijnlijk. ‘t Is soms een hel. Máár: je raakt daar over heen, uiteindelijk. Zoals de overlijdens van mijn vader en moeder. Ik mis hen nog elke dag, en dat zal nooit veranderen. Maar dat betekent niet dat ik niet meer gelukkig kan zijn.’