Αττικό Πάρκο “Το Ζωολογικό Πάρκο στα Σπάτα δεν είναι show” λέει ο Jean-Jacques Lesueur
Πριν ξεκινήσεις για το Αττικό Πάρκο, δες το μέσα από τα μάτια του ανθρώπου που ονειρεύτηκε και δημιούργησε το Ζωολογικό Πάρκο στα Σπάτα. Αξιοθαύμαστα καθαρό, λειτουργικό, με ενδιαφέρουσες πληροφορίες για κάθε ζώο και με πινακίδες που δεν σ’ αφήνουν να χαθείς όπου κι αν βρίσκεσαι. Προετοιμάσου ν’ αφιερώσεις όλο το πρωινό, γιατί θα μετανιώσεις αν δεν γυρίσεις όλο το Πάρκο. Παράξενο… Ο κόσμος εδώ δεν φωνάζει. Τα ζώα δεν απειλούν το ένα το άλλο. “Ποιος είμαι εγώ που θα τα τρομάξω;” σκέφτεσαι.
Γράφει η Διονυσία Ρώντα
Η συνάντηση με τον κ. Ζαν-Ζακ Λεσουέρ στο Αττικό Πάρκο θυμίζει σκηνή από ταινία του Ιντιάνα Τζόουνς. Όσο διαρκεί η κουβέντα μας βλέπω για πρώτη φορά παγώνι να πετάει κάνοντας μια δυο προσπάθειες να μπει μέσα απ’ το κλειστό παράθυρο ̵ μπουπ, ουπς! Το κινητό χτυπά σε ήχο κραυγής Ταρζάν και ο Διευθύνων Σύμβουλος του Αττικού Πάρκου απαντά: «Εμείς έχουμε διαφορετική αντίληψη. Κάνουμε μία επιμορφωτική παρουσίαση. Δεν κάνουμε show».
Ρωτώ τον κ. Lesueur τι τον ώθησε να δημιουργήσει το Ζωολογικό Πάρκο στα Σπάτα.
«Από μικρό παιδί έχω πάθος με τα ζώα. Όλα μου τα ταξίδια ήταν σε δρυμούς και πάρκα στην Αφρική, στην Αμερική… Στην Ελλάδα δεν υπήρχε ζωολογικό πάρκο και σκέφτηκα ότι θα έκανα κάτι που μου άρεσε και έλειπε από την Ελλάδα.»
̵ Ο κόσμος είναι ενημερωμένος για το πώς θα πρέπει να λειτουργεί ένα ζωολογικό πάρκο;
«Σε μεγάλο βαθμό δεν είναι, αλλά σιγά σιγά, ενημερώνεται. Τουλάχιστον αυτοί που έρχονται στο Αττικό Πάρκο βλέπουν ότι εδώ είναι ένας χώρος που δεν απηχεί τις άθλιες εικόνες που μπορεί κάποιοι να θυμούνται από το Ζάππειο ή τη Νέα Φιλαδέλφεια, με κάτι πουλιά ή ζώα σε τραγικές καταστάσεις. Αυτή η αντίληψη μπορεί να υπάρχει ακόμα σε κάποιους. Επίσης υπάρχει η αντίληψη ότι δεν μπορεί να λειτουργεί στην Ελλάδα ένα ζωολογικό πάρκο σαν τα πάρκα που υπάρχουν στο εξωτερικό. Και βεβαίως όταν έρχονται εδώ, βλέπουν ότι, όχι μόνο υπάρχει, αλλά σε πολλά σημεία είναι πολύ καλύτερο από τα ζωολογικά πάρκα του εξωτερικού. Το επίπεδο φροντίδας των ζώων και λειτουργίας του πάρκου είναι εφάμιλλο, αν όχι ανώτερο, των ζωολογικών πάρκων του εξωτερικού. Οπότε, σταδιακά, αντιλαμβάνονται ότι εδώ στην Ελλάδα έχει αλλάξει η κατάσταση. Η έννοια του σεβασμού της φύσεως, των ζώων, της οικολογίας είναι κάπως καινούργια για την Ελλάδα. Όμως έχει ήδη μπει και στην παιδεία. Μαθαίνουν στα σχολεία τι σημαίνει οικολογία, τι σημαίνει προστασία του περιβάλλοντος. Κι άμα έρχεσαι σ’ ένα πάρκο και βλέπεις τα ζώα στο περιβάλλον τους ̵ καλά, αυτό είναι μεγάλη κουβέντα ̵ τέλος πάντων, σ’ ένα σωστό περιβάλλον, ευαισθητοποιείσαι. Και φεύγοντας από εδώ, ελπίζουμε ότι ο κόσμος έχει πάρει κάποιο μήνυμα ότι πρέπει να προστατεύσουμε τα ζώα.»
̵ Γεννιούνται ζώα εδώ, στο Ζωολογικό Πάρκο στα Σπάτα;
«Πάρα πολλά. Πουλιά, δελφίνια, λύκοι, τίγρεις, λιοντάρια, καμηλοπαρδάλεις, ζέβρες, πιγκουίνοι, φίδια, χελώνες… όλα τα ζώα αναπαράγονται».
̵ Συγκριτικά με την άγρια φύση, αναπαράγονται λιγότερο ή περισσότερο στο Αττικό Πάρκο;
«Σε ορισμένες περιπτώσεις, αναπαράγονται σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά από την άγρια φύση. Γιατί είναι ιδανικές οι συνθήκες εδώ, έχουν ιατρική παρακολούθηση, προληπτική ιατρική παρακολούθηση.»
̵ Ισχύει ότι τα ζώα δεν συλλαμβάνουν εύκολα σε συνθήκες αιχμαλωσίας;
«Όχι. Αν είναι σωστές οι συνθήκες, τα ζώα αναπαράγονται κανονικά. Εξάλλου, οι εποχές που πήγαινες στην Αφρική, στην Ασία ή στην Αμερική και έπιανες ζώα έχουν παρέλθει. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει πια αυτό. Η νομοθεσία είναι τέτοια που δεν επιτρέπεται πλέον να εισάγεις ζώα από την άγρια φύση. Τα ζωολογικά πάρκα διέπονται από ένα ξεχωριστό καθεστώς, αυτό όμως σου δίνει το δικαίωμα να πάρεις ένα ζώο από το φυσικό του περιβάλλον μόνο αν θέλεις να διατηρήσεις ένα είδος που κινδυνεύει: κάποια ειδική ποικιλότητα, όταν υπάρχει μόνο ένας πολύ μικρός πληθυσμός στα ζωολογικά πάρκα και δεν φτάνει ο πληθυσμός αυτός για να διατηρηθεί η ποικιλότητα. Τότε μόνο έχεις το δικαίωμα να εισάγεις κάποια ζώα.»
̵ Από πού προμηθευτήκατε τα πρώτα ζώα για το Αττικό Πάρκο;
«Από άλλα ζωολογικά πάρκα της Ευρώπης ή της Αμερικής, από ζώα που έχουν αναπαραχθεί σε ελεγχόμενο περιβάλλον. Δεν παίρνεις ζώα πια απ’ τη Φύση.»
̵ Άρα, ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο, πολλαπλασιάζετε τους πληθυσμούς των ειδών που φιλοξενείτε στο Πάρκο.
«Φυσικά. Το πλεόνασμα πηγαίνει σε άλλα ζωολογικά πάρκα.»
̵ Επειδή δεν μπορείτε να φιλοξενήσετε παραπάνω ζώα από έναν συγκεκριμένο αριθμό;
«Βεβαίως. Ένα ζωολογικό πάρκο δεν μπορεί να φιλοξενήσει δέκα-δεκαπέντε λιοντάρια!»
̵ Πόσος είναι ο συνολικός χώρος που διατίθεται για τα ζώα στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο;
«Συνολικά, η έκταση του Αττικού Πάρκου είναι διακόσια στρέμματα. Αν βγάλουμε τους διαδρόμους και τους κοινόχρηστους χώρους για τους επισκέπτες, για τα ζώα διατίθεται τουλάχιστον το ένα τρίτο του χώρου.»
̵ Ποια είναι τα πιο δύσκολα ζώα στη φροντίδα;
«Τα πουλιά, κάποια ερπετά, τα δελφίνια… Η δυσκολία προέρχεται από τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεσαι τα ζώα. Τα ερπετά θέλουν θερμότητα, υγρασία κάποιες εποχές, οπότε είναι δύσκολο. Πρέπει να προσφέρεις σωστές συνθήκες. Τα πουλιά το ίδιο. Κάποια πουλιά τρώνε έντομα, άλλα τρώνε φρούτα, άλλα τρώνε σπόρια. Ορισμένα πουλιά χρειάζονται πρόσθετες ειδικές τροφές, όπως για παράδειγμα οι φοινικόπτεροι, δηλαδή, τα φλαμίνγκος και διάφορα άλλα είδη. Από αυτή την άποψη λέω ότι είναι δύσκολη η φροντίδα αυτών των ζώων. Ενώ μία ζέμπρα θέλει τριφύλλι όπως θα δώσεις σ’ ένα άλογο κι είναι εντάξει. Φυσικά, θα την παρακολουθήσει και κτηνίατρος, αλλά είναι σχετικά απλή η διαχείρισή της. Το ίδιο και οι αντιλόπες, οι καμήλες, είναι σχετικά εύκολα αυτά τα ζώα στη φροντίδα που απαιτούν. Αντίθετα, τα δελφίνια θέλουν ειδικό ψάρι, φρέσκο, θέλουν ειδική παρακολούθηση, θέλουν ένα περιβάλλον με νερό θαλασσινό. Η δυσκολία αφορά στις σωστές συνθήκες και στη σωστή διατροφή. Μπορεί να είναι πιο σπάνια κάποια ζώα, αλλά να είναι πιο εύκολα στη διαχείρισή τους. Για παράδειγμα, μία τίγρη και γενικά, τα αιλουροειδή είναι σχετικά εύκολα ζώα.»
̵ Θέλουν μόνο το κρεατάκι τους…
«Καλά, δεν είναι μόνο το κρεατάκι. Βάζεις πρόσθετες βιταμίνες κατά καιρούς, αλλά είναι σχετικά εύκολο.»
̵ Πόσο εύκολο είναι για έναν εργαζόμενο στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο να ταῒσει τα ζώα;
«Σε κάποιες περιπτώσεις είναι εύκολο και σε άλλες δύσκολο. Με ορισμένα ζώα δεν έχεις καμμία επαφή. Αν τα ζώα είναι μέσα, ο φροντιστής τα ταῒζει απ’ έξω, αν το ζώα είναι έξω, εκείνος είναι μέσα για να τα ταῒσει.»
̵ Δηλαδή, δεν υπάρχουν φιλίες ανάμεσα στους φροντιστές των ζώων και στα ζώα;
«Υπάρχουν πολλές φιλίες και πολλές επαφές σε κάποια ζώα, ενώ σε κάποια άλλα καθόλου.»
̵ Στα αιλουροειδή φαντάζομαι δεν θα υπάρχουν επαφές;…
«Καμμία επαφή. Εκτός από κάποια αιλουροειδή που αναγκαστήκαμε και τα μεγαλώσαμε με μπιμπερό, γιατί τα εγκατέλειψε η μάνα τους.»
̵ Σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει φιλία ανάμεσα στο ζώο και κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους;
«Η φιλία είναι μέχρι ενός σημείου. Δεν σημαίνει ότι θα πας μέσα και θα χαϊδέψεις το τζάγκουαρ! Το τζάγκουαρ μπορεί να σε γνωρίζει κι αν σε δει θα έρθει κοντά σου, αλλά να είσαι έξω. Τα μεγάλα ζώα δεν πιάνονται φίλοι.»
̵ Άσχετα κι αν τα έχεις μεγαλώσει ένα αιλουροειδές με το μπιμπερό;
«Είσαι κοντά τους μέχρι κάποιο σημείο της ανάπτυξής τους. Μετά τα κρατάς σε απόσταση. Τα μεγάλα ζώα είναι επικίνδυνα. Δεν ξέρεις ποτέ πώς μπορεί να αντιδράσει ένα ζώο. Το άγριο ένστικτο δεν το χάνουν ποτέ. Χρειάζεται ένας πολύ προσεκτικός χειρισμός.»
̵ Τι συμβουλεύετε τους επισκέπτες να αποφεύγουν, για να μην βλάψουν τα ζώα στο Πάρκο;
«Να μην τα ταῒζουν. Ποτέ. Τα μόνα ζώα που μπορούν να ταῒσουν είναι οι νεροχελώνες, με ένα μηχάνημα που διανέμει ειδική τροφή. Επίσης τα κουνέλια ή τα κατσικάκια που είναι στη φάρμα και που τα πιάνουν τα παιδιά και τα παίζουν. Αλλά από εκεί και πέρα, οι επισκέπτες δεν επιτρέπεται να ταῒζουν.»
̵ Ούτε τα πουλιά;
«Όχι. Όλα τα ζώα απαιτούν μια ειδική διατροφή. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις μαϊμούδες. Πολύς κόσμος δεν σέβεται τη διαδικασία ταῒσματος των ζώων. Κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να βγάλουν και να δώσουν σε μια μαϊμού την τσίχλα από το στόμα τους. Έχουμε δει ανθρώπους να δίνουν στη μαϊμού αναμμένο τσιγάρο. Έχουμε δει πολλά εδώ. Μερικές φορές, οι συμπεριφορές των επισκεπτών είναι ακραίες. Όμως με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αλλάξει και η συμπεριφορά των ζώων. Γιατί το ζώο που θα συνηθίσει να τρώει τσιπς και γαριδάκια από τους επισκέπτες αρχίζει και γίνεται ζητιάνος. Κι αντί να το δει ο επισκέπτης να συμπεριφέρεται φυσιολογικά στον φυσικό του χώρο και να παίζει κανονικά με τα άλλα μαϊμουδάκια, συνηθίζει και βγάζει έξω το χέρι για να ζητιανέψει. Εκεί καταλήγουν αυτές οι συμπεριφορές ταῒσματος από επισκέπτες. Και πέρα από αυτό, υπάρχει και το θέμα της υγιεινής, τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα ζώα. Τα ζώα κουβαλάνε αρρώστιες. Αλλά κι εμείς κουβαλάμε αρρώστιες. Εκτός από το θέμα υγιεινής τίθεται και θέμα ασφάλειας. Δεν σημαίνει ότι επειδή είναι συμπαθητικό το ζωάκι και σου δίνει το χεράκι θα πρέπει να το πάρεις. Όταν του δίνεις κάτι, μπορεί να σου τραβήξει το χέρι και να σου το σκίσει. Όπου θεωρούμε ότι υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο, βάζουμε πινακίδες. Αλλά ενώ έχουμε τόσες πινακίδες, βλέπεις ανθρώπους που ταῒζουν.»
̵ Τι κάνετε όταν κάποιος ταῒζει ζώα, ενώ δεν επιτρέπεται;
«Κάνουμε μια ευγενική παρατήρηση, αρχικά, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που έχουμε βγάλει επισκέπτες έξω από το πάρκο. Πολλές φορές, οι άλλοι επισκέπτες τούς κάνουν την παρατήρηση και μας ειδοποιούν. Έχουμε και κάποιους που γυρίζουν στο πάρκο και επιβλέπουν, γιατί δυστυχώς, αυτή η συμπεριφορά υπάρχει ακόμα.»
̵ Ποιο είναι το πιο αστείο περιστατικό που θυμάστε στο Αττικό Ζωολογογικό Πάρκο;
«Συνήθως τα αστεία προέρχονται από τους επισκέπτες. Βλέπεις για παράδειγμα έναν μπαμπά που περνάει μαζί με το παιδάκι μπροστά από γύπες και ρωτάει το παιδί “Μπαμπά, τι είναι αυτό;” και του λέει ο μπαμπάς του “Πελεκάνοι.” Δηλαδή, δεν διαβάζει ο κόσμος. Αυτό το βλέπουμε συνέχεια κι είναι αστείο. Ακόμα και οι ενήλικες, μεταξύ τους. Βλέπεις μια παρέα και περνάει μπροστά από ένα τουκάν και ρωτάει ο ένας τον άλλο και λένε ότι αυτό που βλέπουν είναι παπαγάλος. Για τον φροντιστή και για όποιον ξέρει, αυτό είναι αστείο. Δυστυχώς, κάποιοι επισκέπτες έρχονται στο Ζωολογικό Πάρκο, πληρώνουν το εισιτήριο και πολλές φορές δεν παίρνουν όλες αυτές τις πληροφορίες που προσφέρουμε στις πινακίδες που υπάρχουν έξω από κάθε χώρο. Δεν εκμεταλλεύονται αυτή την ευκαιρία να επιμορφωθούν σε ένα αντικείμενο διαφορετικό από το δικό τους πεδίο γνώσης. Ε, δεν είναι πελεκάνος αυτό. Γύπας είναι!»
…Είναι πολύ εύκολο να πετάξεις μια πρώτη εκτίμηση πριν διαβάσεις την πινακίδα. Κι εγώ χαρακτήρισα για ζέβρα το άγριο γαϊδούρι της Σομαλίας κοιτάζοντας τα ζεβροειδή σχέδια στα πόδια του. Όμως οι πινακίδες δίνουν πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Ακόμα και τα ίδια τα ονόματα έχουν την πλάκα τους. Στα κλουβιά με τα πουλιά, για παράδειγμα, δείτε εκείνο με το προσωνύμιο «Γραμματέας» και προσέξτε τις ψιλόλιγνες “γάμπες” και τα εντυπωσιακά “extensions” στο κεφάλι του.
̵ Υπάρχουν κάποια είδη στο Αττικό Πάρκο που δεν φιλοξενούνται σε άλλα ζωολογικά πάρκα στην Ευρώπη;
«Ναι, όπως οι μάινες coleto. Aυτό το πουλί το έχει νομίζω μόνο ένα άλλο πάρκο στην Ευρώπη. Ειδικά στα πουλιά έχουμε κάποια αρκετά σπάνια είδη. Διαθέτουμε την τρίτη ή τέταρτη μεγαλύτερη συλλογή πουλιών στον κόσμο. Κάποια είδη πουλιών υπάρχουν μόνο σε άλλα δύο ή τρία ζωολογικά πάρκα, δηλαδή είναι πολύ σπάνια. Αυτό το γνωρίζω επειδή το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο είναι μέλος της ΕΑΖΑ (European Association of Zoos and Aquariums, δηλαδή, Ευρωπαϊκή Ένωση Ζωολογικών Πάρκων και Ενυδρείων). Αυτός ο σύνδεσμος πιστοποιεί ζωολογικά πάρκα. Στα χίλια πεντακόσια ζωολογικά πάρκα που υπάρχουν στην Ευρώπη μόνο τα 305 είναι πιστοποιημένα.»
̵ Κάτω από ποιες προϋποθέσεις γίνεται ένα ζωολογικό πάρκο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ζωολογικών Πάρκων και Ενυδρύων;
«Για να είσαι μέλος της ΕΑΖΑ πρέπει να πληροίς πάρα πολλά κριτήρια. Αυτά τα κριτήρια έχουν να κάνουν με το πώς διαχειρίζεσαι τα ζώατ, τι τους προσφέρεις, την κτηνιατρική φροντίδα, την επιμόρφωση που παρέχεις στους επισκέπτες, την ασφάλεια… Περνάς από ένα κόσκινο και είσαι προσωρινό μέλος για δύο ή τρία χρόνια και σε αυτό το διάστημα έρχονται άνθρωποι από την ΕΑΖΑ, οι οποίοι δεν σου λένε ότι έρχονται, αλλά σου κάνουν κρυφά έλεγχο. Και όταν δουν ότι έχεις επιτύχει τα στάνταρντ που ζητούν, σε κάνουν μόνιμο μέλος. Το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο είναι πλήρες μέλος της ΕΑΖΑ από το 2003. Προσωρινό μέλος είχαμε γίνει το 2001. Οι διεθνείς σύνδεσμοι ζωολογικών πάρκων και ενυδρείων που πληρούν αυτά τα κριτήρια μοιράζονται μία βάση δεδομένων, το ICIS (International Species Information System, δηλαδή, Διεθνές Πληροφοριακό Σύστημα Ζωικών Ειδών). Μέσα από το ICIS βλέπεις ποιοι άλλοι έχουν τα ζώα που έχεις κι εσύ.»
ΟΠ! Ένα παγώνι πετάει έξω από το παράθυρο!
̵ Υπάρχει περίπτωση να περπατάς στο Πάρκο και να σου έρθει ένα παγώνι στο κεφάλι, ή ένας γύπας;
«Δεν πετούν γύπες εδώ. Έχουμε μόνο την πτήση των αρπακτικών!» (που μπορούν να παρακολουθήσουν οι επισκέπτες κάποια συγκεκριμένη ώρα).
̵ Η πτήση των αρπακτικών δεν είναι ελεύθερη;
«Ελεύθερη είναι, αλλά τα πουλιά είναι εκπαιδευμένα.
̵ Είναι εκπαιδευμένα να μην πλησιάζουν τους επισκέπτες;
«Τα πουλιά εκπαιδεύονται να σταματούν μόνο σε ορισμένα σημεία ή να πάνε στο γάντι του εκπαιδευτή. Δεν πηγαίνουν σε άλλους ανθρώπους. Δεν έχουν λόγο να το κάνουν.»
̵ Έτσι κι αλλιώς ταῒζονται. Κυνηγάνε κι από μόνα τους;
«Τους έχουμε τα λεγόμενα δολώματα. Πετάς στον αέρα κάτι και το πιάνει. Στο κλουβί ταῒζεται στο έδαφος και στον αέρα του πετάμε τα δολώματα για εκπαίδευση. Ανάλογα με το πουλί. Μερικά δεν πιάνουν στον αέρα, αλλά μόνο στο έδαφος.»
̵ Δηλαδή, εκπαιδεύετε στο Ζωολογικό Πάρκο τα πουλιά και τα ζώα να τρέφονται όπως θα τρέφονταν στη φύση;
«Στις εκπαιδευτικές παρουσιάσεις αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Να δείξουμε στον επισκέπτη τις συμπεριφορές των ζώων στη φύση.»
̵ Οι αρκούδες στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο πέφτουν σε χειμερία νάρκη;
«Ποτέ. Γιατί η χειμερία νάρκη προέρχεται όχι μόνο από την αλλαγή της θερμοκρασίας, αλλά έχει να κάνει με τη διατροφή. Το χειμώνα η αρκούδα στο φυσικό της περιβάλλον δεν βρίσκει τροφή. Από πριν λοιπόν, τρώει, τρώει, τρώει, παίρνει λίπος και μετά μπαίνει σε κάποιο λαγούμι να προφυλαχτεί και πέφτει σε χειμερία νάρκη. Και θα μείνει τρεις ή τέσσερις μήνες κοιμισμένη. Ενώ εδώ δεν πέφτει σε χειμερία νάρκη επειδή τρώει. Μόνο όταν η θηλυκιά είναι έτοιμη να γεννήσει, πέφτει σε ένα είδος ημι-νάρκης. Μερικές μέρες πριν και δύο μήνες αφού γεννήσει, μένει μέσα στο χώρο της χωρίς να βγαίνει καθόλου έξω. Διότι τα μωρά είναι altricial cubs, δηλαδή όχι επαρκώς αναπτυγμένα για να επιβιώσουν. Η αρκούδα, που είναι διακόσια κιλά, γεννάει ένα μωρό (ή δύο ή τρία) που είναι τετρακόσια γραμμάρια. Το αρκουδάκι όταν γεννιέται δεν έχει καθόλου τρίχωμα κι έχει κλειστά τα μάτια τουλάχιστον για ένα με δύο μήνες. Σε αυτό το διάστημα, το μωρό πάει στη θηλή της μαμάς και θηλάζει ενώ η μαμά ουσιαστικά μισοκοιμάται. Και σιγά σιγά το αρκουδάκι μεγαλώνει, αποκτά τρίχες κι ένα μέγεθος αρκετό για να επιβιώσει.»
ΑΤΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΔΕΛΦΙΝΙΑ
̵ Με τα δελφίνια υπάρχει πραγματική οικειότητα;
«Υπάρχει.»
̵ Το δελφίνι γίνεται φίλος με τους ανθρώπους που το φροντίζουν;
«Τα δελφινια αναγνωρίζουν οπτικά κάποιον. Οι άνθρωποι που δουλεύουν με τα δελφίνια εναλλάσσονται. Δεν δουλεύεις πάντα με το ίδιο δελφίνι, αλλά ένα διάστημα με ένα δελφίνι και μετά με το άλλο. Έτσι τα δελφίνια γνωρίζουν όλους τους φροντιστές. Έχω δουλέψει κι εγώ στο δελφινάριο. Βεβαίως υπάρχει φιλία. Όπως υπάρχει και στα αιλουροειδή ή σε κάποιους παπαγάλους.»
̵ Όμως τα δελφίνια δεν είναι ποτέ επικίνδυνα. Ο φροντιστής τα πλησιάζει από κοντά χωρίς πρόβλημα. Δεν γίνονται ποτέ επιθετικά…
«Όχι, καθόλου. Μπαίνουν και στο νερό μαζί τους… Κατ’ αρχήν είναι τρίτης ή τέταρτης γενιάς γεννημένα σε περιβάλλον ζωολογικού πάρκου.»
̵ Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να εκνευρίσει τα δελφίνια και δεν πρέπει να το κάνει ο επισκέπτης;
«Κάποιες κινήσεις απότομες, όπως σ’ όλα τα ζώα, δεν τους αρέσουν. Ή ένα ξένο αντικείμενο…»
̵ Δηλαδή, δεν πρέπει να πετάμε τίποτα μέσα στο νερό;
«Τα δελφίνια ενδιαφέρονται για οτιδήποτε πέσει μέσα στο νερό. Αν πετάξει κάποιος ένα αντικείμενο, το δελφίνι μπορεί να το καταπιεί. Μπορεί να κολλήσει στον φυσητήρα του. Όπως γίνεται στη θάλασσα. Κάποια δελφίνια χάνουν τη ζωή τους, επειδή βλέπουν μια πλαστική σακούλα, πάνε κοντά να δουν τι είναι, παίζουν κι ύστερα μπορεί να την καταπιούν ή να κολλήσει στον φυσητήρα και να χάσουν τη ζωή τους από αυτό.»
̵̵ Κάθε πότε ανανεώνεται το νερό για τα δελφίνια στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο;
«Κάθε τέσσερις ώρες.»
̵ Με φρέσκο νερό από τη θάλασσα;»
«Όχι, είναι κλειστό κύκλωμα. Το νερό καθαρίζεται. Όζον, πρωτεῒνες… Κάθε τέσσερις ώρες ανανεώνεται.»
− Τα δελφίνια στο Αττικό Πάρκο έχουν ονόματα, ακούνε σε κάποιο όνομα;
«Κάθε δελφίνι έχει το όνομά του, αλλά δεν αναγνωρίζουν ονόματα. Αναγνωρίζουν τη φωνή σου. Δεν αναγνωρίζουν λέξεις. Αναγνωρίζουν ήχους. Χρησιμοποιούμε μια σφυρίχτρα.»
− Για να δείξετε στο δελφίνι αν κάτι που κάνει είναι καλό ή κακό;
«Δεν υπάρχει καλό ή κακό. Σφυρίζουμε για να ειδοποιούμε το δελφίνι ότι τώρα ολοκληρώθηκε η δραστηριότητα που έκανε. Εμείς προσπαθούμε να αναδείξουμε όλες τις φυσιολογικές συμπεριφορές των δελφινιών που έχουν σχέση με το ψάρεμα, με το κολύμπι, με την αναπνοή τους, ακόμα και με το παιχνίδι που κάνουν. Δηλαδή, το δελφίνι στη φύση πηδάει στον αέρα. Αν πάτε σε άλλες χώρες που κάνουν show με δελφίνια, τα κάνουν να παίζουν με μπάλες, να βάζουν τη μπάλα σε μπασκέτα, να κρατάνε ένα πινέλο και να βάφουν κάτι. Στο Αττικό Πάρκο δεν το κάνουμε αυτό. Το παιχνίδι έχει να κάνει με την ακοή τους, με την όρασή τους. Το μόνο παιχνίδι που χρησιμοποιούμε είναι ότι δείχνουμε μια μπάλα έξω από το νερό και το δελφίνι που είναι μέσα στο νερό βλέπει πάρα πολύ καλά ό,τι είναι έξω. Κι εμείς πετάμε μια μπάλα στον αέρα και το δελφίνι βγαίνει από κάτω και την χτυπάει. Γιατί από κάτω βλέπει τα πάντα με μια εκπληκτική όραση. Μόνο εκεί χρησιμοποιούμε μια μπάλα. Πουθενά αλλού.»
̵ Που έτσι κι αλλιώς, αυτό αρέσει και στο δελφίνι.
«Ναι, απλώς υπάρχουν τρόποι και τρόποι να παίξεις μ’ ένα δελφίνι. Σε άλλα ζωολογικά πάρκα βάζουν το δελφίνι να κρατάει την μπάλα στο ρύγχος του. Εμάς δεν μας αρέσει αυτό. Αν πάτε στην Ισπανία ή στη Λιθουανία θα το δείτε, γιατί εκεί έχουν άλλη αντίληψη για τα δελφίνια. Στην Ισπανία υπάρχουν πολλά δελφινάρια και ίσως είναι και θέμα ανταγωνισμού.»
Σε κάποιο ζωολογικό πάρκο στο Μεξικό υπάρχει ένα σημείο με καθρέφτες και μια πινακίδα. Πλησιάζεις να δεις ποιο ζώο φιλοξενείται σε αυτό το σημείο και διαβάζεις στην πινακίδα, καθώς βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη:
«Εδώ βλέπεις το μοναδικό ζώο στη φύση που καταστρέφει το φυσικό του περιβάλλον.»